| :: podmenu 1 |
| News |
| Historia Zespołu |
| Albumy |
| Skład |
| :: podmenu 2 |
| Download |
| Księga Gości |
| Autorzy Strony |
| Linki |
Imię i nazwisko: John Frusciante  Pseudonim: Greenie, Greenman Data urodzenia: 05 marca 1970 (37 lat) Miejsce urodzenia: Nowy Jork Pochodzenie: Stany Zjednoczone Instrument: gitara i nie tylko Gatunek: rockindie, rockfunk, rockrock, alternatywnyrock, psychodelicznyrock, progresywnymuzyka, elektroniczna, lo-fi Aktywność: 1988 - nadal Wytwórnia płytowa: EMI, Capitol Records, Warner Bros Records, Record Collection John Anthony Frusciante (ur. 5 marca 1970 w Nowym Jorku) amerykański gitarzysta i kompozytor, członek popularnego zespołu funk-rockowego Red Hot Chili Peppers, supergrupy Ataxia, członek rozwiązanego już projektu The Three Amoebas zwanego też Omar Omar Omar. Nagrał dotychczas 8 solowych albumów studyjnych, 5 płyt studyjnych z Red Hot Chili Peppers, jedną płytę wraz z przyjacielem, Joshem Klinghofferem, oraz dwa wydawnictwa jako członek supergrupy Ataxia. Uczestniczył w bardzo wielu innych projektach i współpracował z wieloma muzykami i grupami muzycznymi jak np: De Facto, The Mars Volta czy Pearl Jam. Jego muzykę możemy usłyszeć także jako ścieżkę dźwiękową do filmu Brown Bunny w reżyserii jego przyjaciela Vincenta Gallo oraz do bijącego rekordy popularności amerykańskiego serialu 24 godziny. W 2003 pojawił się na 18. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu "Rolling Stone". Biografia Początki Urodził się 5 marca 1970 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszy kontakt z gitarą zapewnił mu jego dziadek pochodzący z Włoch, który uczył go włoskich piosenek folkowych. Jego rodzice (Gail Frusciante, która zakończyła karierę wokalną na prośbę męża oraz John Frusciante senior - pianista) po przeprowadzce na Florydę rozwiedli się gdy John miał 6 lat. Wraz z matką przeprowadził się najpierw do Santa Monica (Kalifornia, Los Angeles), a następnie do Mar Vista, gdzie zamieszkali z drugim mężem matki. Ojczym bardzo wspierał rozwój muzyczny młodego gitarzysty. To od niego Johnny otrzymał w prezencie pierwszą gitarę. Kiedy zaczynał swoją przygodę z tym instrumentem, nauczył się grać podczas wakacji ze słuchu całej płyty Sex Pistols, co tylko utwierdziło jego ojczyma w przekonaniu, że gitara jest czymś ważnym dla młodego Johna. Pierwsze muzyczne inspiracje muzyką rozpościerały się od punkowej grupy The Germs poprzez swoistą klasykę, taką jak: Jimi Hendrix, Jimmy Page, King Crimson, Genesis, twórczość Captaina Beefhearta, Franka Zappy czy Syda Barretta aż wreszcie po zespół Red Hot Chili Peppers. Zobaczył go po raz pierwszy na koncercie w Variety Arts Center w Los Angeles. Chłopak z "Miasta Aniołów" W wieku 17 lat John Frusciante rzucił naukę w koledżu i przeprowadził się do Los Angeles. Rozpoczął tutaj naukę na słynnym G.I.T.'cie, jednak nie pobył tam długo, gdyż jak mówi, wszystko czego się tam dowiadywał, wiedział już wcześniej. W Los Angeles był fanem najpopularniejszej lokalnej grupy - Red Hot Chili Peppers. Jego wzorem i idolem w grze na gitarze stał się na dobre Hillel Slovak - ówczesny gitarzysta Red Hot Chili Peppers. Gdy po pewnym czasie wniknął w towarzystwo Los Angeles doszło do jego zapoznania z muzykami. Podobała im się gra Johna, lecz o współpracy z nim nie myśleli, gdyż nie był pełnoletni. O zatrudnieniu go nie myśleli także wkrótce potem, gdy z powodu przedawkowania narkotyków zmarł gitarzysta grupy - Hillel Slovak. Polecili go zaś grupie Thelonious Monster i poszli wraz z nim na przesłuchanie. Tam dopiero, usłyszawszy go, zrozumieli, że John będzie jedyną osobą, która w pełni zastąpi Hillela w zespole. Tak też się stało. Już w 1989 roku nagrali album Mother's Milk, a już 2 lata później, w 1991 kolejny, przez wielu uważany za najlepszy w całym dorobku grupy: Blood Sugar Sex Magik. Wszystko zapowiadało się wspaniale, jednakże John nie wytrzymał gwiazdorskiej presji. W zespole trwał też konflikt pomiędzy nim a Anthonym Kiedisem - wokalistą grupy. Twierdził, że ludzie nie doceniają tego co najważniejsze - muzyki. Tak więc nagle, podczas trasy koncertowej w Japonii, 7 maja 1992 nakazał chłopakom: "Powiedzcie wszystkim, że zwariowałem", spakował walizki i odjechał do domu. Trudne dni Po odejściu z zespołu przestał kontrolować zażywanie narkotyków i popadł w głębokie uzależnienie. Przestał dbać nawet o własny wygląd i swoje otoczenie. Był bardzo zadłużony u narkotykowych dealerów i często musiał się ukrywać. Z powodu kłopotów finansowych, a także z potrzeby ciągłego kupowania narkotyków, w roku 1994 wydał płytę Niadra LaDes and Usually Just a T-Shirt. Niandra, płyta nagrana w fatalnych warunkach, jest zbiorem utworów napisanych jeszcze w okresie gdy grał w Red Hot Chili Peppers. Jednak w wykonaniu Johna, będącego pod wpływem silnych środków odurzających są one co najmniej trudne w odbiorze i stanowią bardziej obraz ówczesnego stanu muzyka niż formę przyswajalnej sztuki. Frusciante malował w tym okresie również obrazy - co prawda nieco abstrakcyjne, ale sprzedawane, z których dochód pomógł mu uporać się z ogromnymi kłopotami finansowymi. Wciąż pogłębiając swoje uzależnienie i zadłużając się u kolejnych dealerów, w 1997 roku był zmuszony wydać kolejny album - Smile from the Streets You Hold. Smile to odrzuty z Niandry. Ta płyta to kulminacja obrazu człowieka, który stoczył się na samo dno. Całkowicie zaniedbany, bez środków do życia, bez domu, bez miejsca na ciele nie przekłutego igłą strzykawki Fru zdecydował się na leczenie w klinice. Przez narkotyki wyglądał jak nieżywy, stracił zęby, miał prawie w całości zakażoną krew. Po długotrwałym detoksie i leczeniu, John, już czysty, wrócił do zespołu w roku 1998. Era Kalifornizacji Powrót Johna Frusciante do zespołu wiązał się z wielkim sukcesem - wydaną w czerwcu 1999 Californication. Ówczesną inspiracją artysty była twórczość zespołu Depeche Mode, z którymi później udało mu się zagrać i których w okresie kalifornizacji słuchał niemal nieustannie. W przerwach między koncertami promującymi płytę, John Frusciante pracował nad solowym projektem, który miał wyrażać jego radość związaną z życiem bez narkotyków. Efekt jego pracy to wydana 12 lutego 2001 roku płyta To Record Only Water For Ten Days. Najbardziej dopracowana płyta w jego karierze. Dużo eksperymentalnych elektronicznych brzmień, ale przede wszystkim szczery przekaz emocji, dzięki czemu wielu fanów odbiera te wydawnictwo jako najpiękniejsze w jego solowym dorobku. "Przy okazji" W 2002 roku grupa Red Hot Chili Peppers pokazała, że nie śpi. Album By The Way to wyznacznik rozwoju muzyki grupy. Ich muzyka dojrzała, uspokoiła się, ale ciągle posiadała tę samą moc co przedtem. Ludzie się zmienili, choć wciąż pozostali tacy sami. Po wydaniu płyty nastąpiła seria koncertów, w tym koncert w Slane w Irlandii, który ukazał się jako DVD pt. Live at Slane. Zaś efektem pracy solowej artysty w tym czasie był album Shadows Collide With People, który ukazał się 23 lutego 2003 roku. Mocno alternatywne utwory nagrane przy współpracy zaufanego przyjaciela, Josha Klinghoffera. Sześć płyt w sześć miesięcy Taki właśnie plan miał John w 2004 roku. Otrzymaliśmy więc w ciągu pół roku sześć albumów: nastrojowe The Will to Death, trochę cięższe i pełne przesterowanych brzmień gitary Inside of Emptiness, Automatic Writing - projekt Ataxii, A Sphere In The Heart of Silence wraz z Joshem Klinghofferem, DC EP - krótka, lecz piękna EPka, oraz akustyczne i spokojne Curtains. Kolejne wydawnictwa Po dłuższej przerwie oczekiwania na głos Papryczek, grupa uderzyła z wielkim hukiem w maju 2006 z dwupłytowym wydawnictwem Stadium Arcadium zawierającym dwa krążki: Jupiter oraz Mars, każdy po 14 kompozycji. Album nowej ery zawierający w sobie niezwykle szeroką gamę utworów. Od spokojnych ballad po szalone, nieco funkowe kawałki. Tymczasem 29 maja 2007 roku została wydana AW II, następna płyta w dorobku Ataxii. John planuje latem tego roku wydać następną solową płytę, najprawdopodobniej przy współpracy obecnej partnerki, Emily Kokal (boczny wokal), Flea (gitara basowa, trąbka) oraz Josha Klinghoffera (bębny), a w roku 2008 ma wyjść następny album, A Sphere in the Heart of Silence II, przy współpracy z Joshem Klinghofferem. Red Hot Chili Peppers zjawili się w Polsce 3 lipca 2007, na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Ciekawostki Na okładce do Niandry widnieje sam Frusciante. Postać nazywa się Niandra LaDes, którą John grał w filmie nakręconym przez jego przyjaciółkę, Toni Oswald. Postać wzorowana jest na słynnym dadaiście, Marcelu Duchampie, John zagrał także alter ego Niandry, Rose C'est La Vie. Niandra została dedykowana Clarze Balzary, starszej córce Flea, z którą John często malował obrazy, pod czujnym okiem i nadzorem Flea. John otwarcie przyznaje, że przebywanie z Clarą i wspólne malowanie pomogło mu uporać się z demonami siedzącymi wtedy w jego głowie. W 1994 roku został zrealizowany słynny Stuff, filmik nakręcony przez serdecznych przyjaciół Johna, Johnny'ego Deppa i Gibgyego Haynesa, przejmujący obraz, ukazujący jego uzależnienie od narkotyków. Filmik nakręcony został w zdemolowanym mieszkaniu Johna, opatrzony został jego przejmującym śpiewem i stanowi realny przekaz zniszczonego świata, w którym żył Johnny, gdy utkwił na dobre w narkomanii. Na płycie Blood Sugar Sex Magik, w utworze Under the Bridge w chórkach śpiewała matka Johna, Gail Frusciante. Johnny ma wstawioną sztuczną szczękę, gdyż jego naturalne zęby doszczętnie zniszczyła mu heroina. W teledysku do Scar Tissue prowadzi samochód, mimo że tak naprawdę nie ma prawa jazdy. Lecz ma samochód i jak twierdzi: "ma zaufaną osobę, która go wszędzie wozi". John w 1998 roku przeżył śmierć kliniczną w wyniku przedawkowania narkotyków. Po całym tym wydarzeniu zdecydował się przejść kurację odwykową. Według jednych przesłanek John ma 171 cm wzrostu, według innych źródeł zaś 178. Miesiąc po wydaniu Shadows Collide with People, John podarował swoje, wtedy bardzo długie włosy, organizacji Locks of Love, zajmującej się protezami i przeszczepami włosów dla ciężko chorych dzieci. Razem z Riverem Phoenixem nagrał piosenkę Height Down. John jakiś czas był związany ze Stellą Schanbel, córką autora okładki do płyty Red Hot Chili Peppers (By the Way), który nazywa się Julian Schanbel. Wcześniej związany był m.in. ze słynną modelką, Millą Jovovich. Milla po części skomponowała muzykę do filmu Underworld (utwór Rocket Collecting), gdzie jeden utwór nagrał też John (Bring Me the Disco King). Według plebiscytu magazynu Rolling Stone na 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów z 27 sierpnia 2003 John uplasował się na 18 miejscu. Serial 24 godziny, do którego John skomponował muzykę (wraz z Seanem Callerym) otrzymał w 2003 roku nagrodę Emmy, za najlepszą muzykę w serialu telewizyjnym. Sprzęt Gitary (nazwy kolorów lakierów oryginalne) Fender Stratocaster '50s - black Stratocaster '55 - 2-tone sunburst Stratocaster '62 - 3-tone sunburst Telecaster '63 - sunburst Telecaster '65 - sunburst Jaguar '60s - turquoise blue Jaguar '60s - sparkling green Jaguar '62 - fiesta red Duo-sonic '65 - olimpic white Mustang '66 - dakota red Gibson ES-335 '50s - sunburst ES-175 '60s - sunburst SG '60s - sunburst SG Custom '62 - cherry red Les Paul Custom (Black Beauty) '69 - black Ibanez RG 250 DX Gretsch White Falcon '55 - white Martin 0-15 '40s - brown 0-15 '50s - brown Maton Messiah 12 string acoustic Taylor 314 CE Mosrite St George - gold Wzmacniacze Marshall JTM 45 Super bass 100watt Silver Jubilee 100 200W Major Fender Fender Dual Showman Twin Reverb Efekty Boss CE-1 - chorus DS-2 - distortion DS-1 - distortion FV-50 - volume pedal FZ-3 - fuzz MT-2 - distrotion OD-2 - overdrive PSM-5 - power supply/master switch Digitech PDS-8000 - delay Dunlop DB-02 Dime Custom CryBaby. Electro-Harmonix 16 Second Digital Delay - delay Big Muff (Russian) - distrotion/sustainer Big Muff (New York) - distrotion/sustainer Electric Mistress - flanger/milter matrix Holy Grail - reverb Line 6 DL4 - delay modeler FM4 - filter modeler Moog Moogerfooger MF - 101 Low-Pass Filters Moogerfooger MF - 105 MuRF Moogerfooger MF - 105B Bass MuRF Moogerfooger MF - 102 Ring Modulator Moogerfooger MF - 103 12-Stage Phaser CP-251 Control Processor Ibanez WH-10 Wah-Wah MXR MicroAmp - booster Phase 90 - phaser Zachary Vex Fuzz Factory - fuzz Inne instrumenty Arp String Ensemble Casio SK-1 Doepfer A-100 Moog Minimoog Voyager Nord Lead Syth 2 Dorobek płytowy Solowe albumy studyjne Niandra LaDes and Usually Just a T-Shirt (8 marca 1994) Smile from the Streets You Hold (26 sierpnia 1997) From the Sounds Inside (2000/2001) To Record Only Water for Ten Days (13 lutego 2001) Shadows Collide With People (24 lutego 2004) The Will to Death (22 czerwca 2004) Inside of Emptiness (26 października 2004) Curtains (1 lutego 2005) Solo X (planowana jeszcze w 2007 roku) EPki Estrus EP (1997) Going Inside EP (5 marca 2001) DC EP (14 września 2004) Razem z Doshem Klinghofferem A Sphere in the Heart of Silence (23 listopada 2004) A Sphere in the Heart of Silence II (planowana na 2008 rok) Razem z Ataxią Automatic Writing (10 sierpnia 2004) Automatic Writing II (29 maja 2007) Razem z Red Hot Chili Peppers Mother's Milk (16 sierpnia 1989) Blood Sugar Sex Magik (24 grudnia 1991) What Hits!? (29 września 1992) Californication (8 czerwca 1999) By the Way (9 lipca 2002) Greatest Hits (17 listopada 2003) Live In Hyde Park (26 lipca 2004) Stadium Arcadium (5 maja 2006) Gościnnie 1988 - Kristen Vigard - Kristen Vigard (Slave to My Emotion) 1999 - Anytime at All - Banyan (Grease the System oraz La Sirena) 1999 - Rev - Perry Farrell (Rev) 1999 - You Come and Go Like a Pop Song - The Bicycle Thief (Cereal Song) 2000 - Fishbone and the Familyhood Nextperience Present: The Psychotic Friends Nuttwerx - Fishbone (Shakey Ground) 2001 - The Id - Macy Gray (Sweet Baby) 2001 - Blowback - Tricky (Girls and Wonder Wonder) 2002 - American IV: The Man Comes Around - Johnny Cash (Personal Jesus i We'll Meet Again) 2002 - 24 Hour Party People Soundtrack (New Dawn Fades) 2003 - Underworld Soundtrack (Bring Me the Disco King - Lohner Mix) 2003 - Unearthed - Johnny Cash (Heart of Gold) 2003 - Dragonfly - Ziggy Marley (Rainbow in the Sky) 2003 - De-Loused in the Comatorium - The Mars Volta (Cicatriz ESP) 2003 - The Brown Bunny Ost 2004 - Tempo Technik Teamwork (Grisaisse 1) 2004 - A Manual Dexterity: Soundtrack Volume One - Omar Rodriguez-Lopez (Dyna Sark Arches, Dramatic Theme, Here the Tame Go By oraz The Palpitations Form a Limit) 2005 - Frances the Mute - The Mars Volta (L'Via L'Viaquez) 2005 - The Word is Life - Yes (boczne uwagi) 2006 - Music for the Divine - Glenn Hughes (This Is How I Feel oraz Nights in White Satin) 2006 - Amputechture - The Mars Volta (cały album z wyłączeniem Asilos Magdalena) 2006 - Modern Folk and Blues Wednesday - Bob Forrest (boczny wokal i gitara w utworze Dying Song oraz gitara w innych kompozycjach) 2006 - GSL: The Special 12" Single Series - John Frusciante i Omar Rodriguez-Lopez (0=2 oraz 0) 2007 - Samurai Workout (dvd przyrodniego ojca Johna, na którym znajdują się niektóre utwory Johna) 2007 - Se Dice Bisonte, No Bufalo - Omar Rodriguez-Lopez (If Gravity Lulls oraz I Can Hear the World Pant) 2007 - Ultra Payloaded - Satellite Party (Hard Life Easy) 2007 - Only Built 4 Cuban Linx II - Raekwon (The Brass - razem z Ghostface Killah) 2007 - The Bedlam in Goliath - The Mars Volta Źródło: www.wikipedia.pl |